Przeczytałem właśnie ciekawą notkę o obserwacji periodyczności plam na słońcu. W której autorka zauważa powtarzalność struktur na Słońcu co ca. 13 dni w przeciwieństwie do okresu obrotu Słońca w okół własnej osi wynoszącym według autorki ca. 26 dni.
http://pannamigotka.salon24.pl/529814,zmienne-i-pulsujace-zywe-slonce
Obserwacja jest o tyle interesująca że potwierdza w całej rozciągłości moją teorię powstania erupcji słonecznych którą przedstawiłem tutaj przed półtorej roku.
http://pogadanki.salon24.pl/408821,o-przyczynach-erupcji-slonecznych-galeria
ponieważ mogło to umknąć uwadze czytelników przypomnę w skrócie podstawowe tezy tej notki.
„Podstawowym elementem mojej koncepcji jest przyjęcie tezy że przestrzeń nie jest jednorodna ale składa się z miriadów podstawowych jednostek nazwanych przeze mnie wakuolami. Każda z tych jednostek zmienia swoja objętość oscylując nieustannie pomiędzy minimum i maksimum swojej rozciągłości w trzech wymiarach przestrzeni.
Wakuole te są też tworzywem wszystkiego z czego składa się nasza rzeczywistość. Łącząc się wzajemnie budują one cząstki elementarne z których składa się materia wszechświata, również ta w formie planet i gwiazd.
Zasadniczą tezą mojej koncepcji jest twierdzenie, że źródłem energii wypromieniowywanej przez Słońce nie są reakcje termojądrowe zachodzące w jego wnętrzu a jedynie mechaniczna przemiana oscylacji przestrzeni, a dokładniej oscylacji podstawowych jednostek przestrzeni czyli wakuol, na oscylacje atomów materii słonecznej co prowadzi do wzrostu jej temperatury.
Konsekwencją takiego podejścia do zagadnienia jest przyjecie następnego założenia że wielkość oscylacji przestrzeni czyli Tła Grawitacyjnego musi zależeć od rozmieszczenia w niej nagromadzeń materii w postaci ciał niebieskich.
Z kolei oznacza to, że jeśli materia jest tylko inna forma przestrzeni to musi się ona zachowywać identycznie z tendencja zmian TG.
Przy dużych wartościach TG musi rosnąć częstotliwość oscylacji wakuol a maleć ich amplituda czyli wielkość pojedynczej wakuoli musi ulec zmniejszeniu.
Oscylacje przestrzeni podlegają takim samym prawom jakim podlega ruch falowy opisany przez fizykę. Jeśli wiec istnieją rożne źródła modelujące parametry oscylacji przestrzeni w swoim zasięgu, to nakładanie się oscylacji z rożnych źródeł musi prowadzić do zjawisk interferencji a tym samym do ich wzmocnienia lub też ich osłabienia.
Przy specyficznym ułożeniu źródeł modulujących TG musi dochodzić do nakładania się oscylacji modulowanych przez te źródła i konstruktywnego ich wzmocnienia.
W przypadku układu planetarnego tego typu zjawisko wystąpi najczęściej wtedy jeśli dwie lub więcej planet ustawia się w jednej linii patrząc od strony Słońca.
Rys. 1
Linia rzutu łącząca te planety z powierzchnią Słońca wyznacza miejsce w którym materia słoneczna podlega zmianom w wyniku wzrostu wartości TG.
Rys. 2
Zmiany te polegają na wzroście częstotliwości oscylacji wakuol budujących atomy materii przy jednoczesnych spadku zasięgu ich ekspansji. Prowadzi to do przejściowego spadku prawdopodobieństwa kolizji pomiędzy poszczególnymi atomami materii słonecznej i w konsekwencji do spadku jej temperatury.
W miejscu projekcji koniunkcji planet na powierzchnię Słońca tworzy się obszar o niższej temperaturze materii, najczęściej jednak głęboko pod jego powierzchnią.
Zmniejszona wartość zasięgu ekspansji poszczególnych wakuol w obrębie atomu powoduje jednak że zmniejsza się również czas trwania przyspieszenia w trakcie trwania ekspansji a tym samym masa atomu.
Obszar projekcji koniunkcji planet na powierzchnie Słońca cechuje się wiec niższą temperatura oraz mniejsza gęstością w stosunku do otaczającej go materii słonecznej.
Wytworzone w ten sposób bąble „zimnej” i „lekkiej” materii wędrują powoli w kierunku powierzchni Słońca. Szybkość tej wędrówki zależny od różnicy masy materii w obrębie bąbla w stosunku do otoczenia. A ta z kolei zależna jest od aktualnej wartości TG.
Rożnica ta jest w większości przypadków minimalna, co powoduje ze plamy słoneczne maja tendencje do wypływania na powierzchnie Słońca jeśli różnica ta jest duża i do pogrążania się pod powierzchnie słońca jeśli ulega ona zmniejszeniu.
Jeśli przypadkowo plama słoneczna znajduje się na powierzchni Słońca i znajdzie się w zasięgu kolejnej projekcji koniunkcji planet, dochodzi do wytworzenia się następnej generacji wakuol o innej częstotliwości i amplitudzie ekspansji.
Te dwie generacje wakuol oddziaływają na siebie wzajemnie i w wyniku procesów interferencji dochodzi do koordynacji oscylacji obu generacji wakuol. Ten moment koordynacji oscylacji związany jest z konstruktywny interferencja w wyniku czego wspólna amplituda oscylacji jest sumą amplitudy każdej z nich.
Następuje gwałtowny wzrost temperatury materii i jej wyrzut w przestrzeń kosmiczna w formie erupcji słonecznej.”
