O przyczynach powstawania plam słonecznych pisałem już w kilku poprzednich moich notkach. Wykazałem w nich niepodważalnie że plamy słoneczne są wynikiem koniunkcji planet Układu Słonecznego względem Słońca. Zapraszam do przeczytania moich poprzednich notek dotyczących Słońca, co ułatwi bardzo zrozumienie tego zagadnienia którym zajmiemy się teraz. A mianowicie proponuje zastanowienie się nad niektórymi aspektami właściwości plam słonecznych.
Pomijając już to że „fizycy“ nie maja rzeczywiście najmniejszego nawet pojęcia o tym co to jest plama słoneczna i jak się ona tworzy, to ich największą „zbrodnią“ jest przemilczanie problemów z tym związanych. „Fizyka“ jest pseudonauka dającą bezsensowne odpowiedzi na fałszywe pytania. W większości jednak przypadków „fizycy“ ignorują całkowicie pytania związane z obserwacjami natury jeśli tylko może to zagrozić ich widzeniu rzeczywistosci. Fizyka stała się pseudonauka zajmującą się pseudonaturą, taką która istnieje tylko w ich kompletnie bezsensownych formułkach matematycznych.
Matematyka pełni w tej pseudonauce tę samą rolę jaką pełnią w bajkach zaklęcia czarnoksiężników i tak jak te zaklęcia funkcjonują tylko w bajkach, tak matematyka funkcjonuje tylko na papierze i w procesorach superkomputerów.
W rzeczywistosci natura nie jest matematyczna i te wszystkie formułki nie są warte nawet funta kłaków.
Zacznijmy może od tego jak wyobrażają sobie fizycy taką plamę słoneczną.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plama_s%C5%82oneczna
Wiele to tu się nie dowiedzieliśmy a jeśli już coś to, to w jak zakłamany sposób „fizycy“ potrafią robić uniki przed tym fascynującym fenomenem słonecznym.
Jedną z cech w pełni rozwiniętych plam słonecznych jest występowanie obszaru w ich centrum zwanym prenumbrą.
http://www.mimuw.edu.pl/~szczuka/DM/zad2/node6.html
Zauważmy że fizycy twierdzą że centralny czarny obszar, widoczny nawet gołym okiem w sprzyjających okolicznościach, wcale taki czarny nie jest. Co więcej twierdzą że mogą coś tam zmierzyć i zaobserwować.
Co widzimy jednak my, normalni ludzie, bez tych klapek na oczach które mają fizycy.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/44/172197main_NASA_Flare_Gband_lg-withouttext.jpg
My widzimy że plama ta w centrum jest w świetle widzialnym idealnie czarna. Z obszaru tego nie dochodzi do naszych oczu ani jeden foton. W takim razie nie możemy też stwierdzić jaka jest jej temperatura. Co innego fizycy, ci krzyczą że „widzą ciemność“ ale o temperaturze 4000°C. Oczywiście takie gadanie to kompletna bzdura.
W świetle widzialnym centralna cześć plamy słonecznej zwana umbrą jest absolutnie czarna.
Co innego jeśli spojrzymy na tę plamę w innym zakresie widma np. przy użyciu detektora rejestrującego promieniowanie o długości 171 Angstrema a wiec 17,1 nm.
http://www.youtube.com/watch?v=jpsIgfnGbgM&feature=player_embedded
Przy tej długości światła umbra ukazuje się nam jako najjaśniejszy obszar na powierzchni slonca.
Innym problemem pomijanym milczeniem przez fizyków jest występowanie tak ostrej granicy pomiędzy całkowicie czarną umbrą i prenumbrą. Jak to jest możliwe że plazmy tych dwóch obszarów kontaktujące się ze sobą bezpośrednio nie wymieniają ze sobą ciepła i nie widzimy obszarów o pośredniej temperaturze plazmy?
Na te pytania fizycy oczywiście milczą. Pitolą coś o różnicach temperatury i że czarne nie jest czarne tylko białe ale tak naprawdę to lżą jak zwykle.
Żeby zrozumieć co się dzieje z plamami słonecznymi i jakie procesy prowadzą do ich tak specyficznego wyglądu musimy spojrzeć na brzeg tarczy słonecznej fotografowanej przez satelitę Stereo.
http://stereo.gsfc.nasa.gov/browse/2013/09/03/ahead_20130903_cor2_256.mpg
Co natychmiast zauważymy to to, że rejony plam słonecznych są o wiele jaśniejsze i że plazma z materii słonecznej sięga tam najdalej w otaczającą przestrzeń kosmiczną. Ale to co musi nas zdumiewać to nieustanny strumień materii wyrzucany przez te plamy w przestrzeń kosmiczną.
Jak to jest możliwe że materia słońca opuszcza je zdawałoby się bez żadnych oznak działania na nią grawitacji.
I tu dochodzimy do rozwiązania zagadki plam słonecznych.
Oczywiście nie jest żadnym przypadkiem to, że w zakresie światła widzialnego umbra ukazuje się nam jako czarny obszar a w zakresie ultrafioletu jako intensywnie świecący. Po prostu częstotliwość oscylacji materii w centrum plamy słonecznej jest tak wysoka że ulega ona częściowemu rozpadowi i emituje odpowiednio fotony światła których częstotliwość jest bardzo wysoka. Tak wysoka że obserwujemy tylko niewielka ich cześć w zakresie ultrafioletu. Reszta tych fotonów emitowana jest jako promieniowanie rentgenowskie i promieniowanie gamma. To ostatnie ma tak wysoka częstotliwość oscylacji wakuol że ich rozprzestrzenianie się w przestrzeni kosmicznej jest ograniczone zachodzącym jednocześnie procesem łączenia się ich z wakuolami przestrzeni co prowadzi do powstania materii. Tak wiec to co obserwujemy na filmiku „Stereo“ to nie emisja materii z powierzchni slonca tylko obraz jej tworzenia się w przestrzeni graniczącej ze słońcem. Oczywiście sumaryczna prędkość tak powstałej cząstki równa jest sumie wektorów prędkości fotonu promieniowania gamma i wakuoli przestrzeni. Z racji olbrzymiej różnicy tych wartości tworząca się materia przemieszcza się dalej w kierunku takim jaki miał foton promieniowania gamma.
Ten mechanizm tłumaczy też dlaczego występuje tak wyraźna granica pomiędzy umbra i penumbra. Po prostu istnieje taka graniczna częstotliwość oscylacji materii słonecznej przy której nie jest ona w stanie emitować promieniowania widzialnego i ten przeskok musi prowadzić do powstania takiej optycznej granicy.
Jeszcze raz mogliśmy się wiec przekonać ze fizycy nie rozumieją kompletnie nic z tego co obserwują badając naturę. Zamiast koncentrować się na faktach wymyślają nowe brednie dla poparcia innych bredni które głosili wcześniej.
W ten sposób z małych kłamstw powstają coraz większe kłamstwa az do wykształcenia się tego monstrualnego oszustwa nazywanego „fizyką“
